Nigdy nie mów nigdy, może to zbyt oczywiste, ale przekonałam się na własnej skórze, że właśnie takie powiedzonka mają niestety sens. Nigdy, ale to przenigdy nie chciałam zostać nauczycielką, prędzej piosenkarką, dziennikarką czy prawniczką. Ale jak wiadomo, los lubi płatać figle, a może właśnie uświadamiać nam, że to, czego najbardziej w życiu nie chcemy – jest dla nas właśnie tym, w czym się odnajdujemy i co sprawia radość oraz satysfakcje.
Mając Mamę nauczycielkę, od najmłodszych lat widziałam z czym się wiąże ten zawód, a w jej przypadku wręcz misja. Ja, drugą Stasią Bozowską nigdy nie chciałam i nie chcę zostać. Dlatego też moja wizja wykonywania zawodu nauczyciela sprowadza się obecnie do uczenia języka polskiego jako obcego. Bez zbędnych rozważań nad tym, dlaczego uczniowie się nie uczą, a ich rodzice ich nie wspierają i szuka się dziury w całym. Ja bezpośrednio nie zaznałam tego rodzaju frustracji być może dlatego, że zbyt krótko pracowałam w szkole, a być może z powodu tego, że uczyć można zawsze i wszędzie, nie tylko siedząc za katedrą.
Wynikiem nauki poprzez przykład i dobre słowo jest ,,Nasza Klasa’’. Mimo rezygnacji w tym roku z wychowawstwa, nie sposób wykasować relacji, mając w pamięci nasze nadmorskie wojaże, lekcje pełne śmiechu i rozmowy przy ,,kaficzku’- symbolicznym oczywiście;)
W moim sercu na zawsze pozostaną ich uśmiechy i smutki, bo przecież wiadomo, że w razie czego będą mogli zwrócić się po radę czy pomoc. To niepisana zasada przyjaźni pomiędzy nauczycielem i uczniem. Nie ze względu na wdzięczność, a zaufanie. A to, jak wiemy, w dzisiejszym świecie najcenniejsze, czym może obdarować nas podopieczny. Mając w głowie słowa Darka: ,,Pani i tak pozostanie naszą wychowawczynią na zawsze’’- życzę Wam Kochani wszystkiego, co najlepsze, bo mi daliście powody do dumy i radości!
A wszystkim czytającym te słowa: odnalezienia w życiu takiego nauczyciela, nie tylko w podstawowym tego słowa znaczeniu, który będzie pozwalał Wam latać z głową w chmurach będąc Waszym motorem i oparciem w kokpicie!
Z nauczyciela przeobrażam się w lektora, niczym larwa w motyla;) Pomimo zmiany nazwy profesji, stale na ustach mam hasło: ,,Mów do mnie po polsku’’. Ta maksyma przyświeca mi od najmłodszych lat. Wszak wyssałam je z mlekiem matki. Więc nie dziwota, że nauczycielem się jest całe życie, a nie tylko bywa…
AKTUALIZACJA:
Dlaczego więc przed pięcioma laty odeszłam ze szkoły, pomimo, że dzieci płakały, rodzice nie rozumieli mej decyzji a ja się wahałam? Ponieważ między innymi nie pasuje mi system nauczania jako taki. Nie po to powinno się chodzić do szkoły, by wkuwać daty na pamięć, siedzieć w ławce bez przerwy i nie mieć czasu wolnego po lekcjach. Będąc uczennicą, sama tego nie lubiłam, więc jakikolwiek inny sposób nauki, zwrócenia uwagi nauczyciela na mnie jako jednostkę lub grupę przyjaciół, zachęcił mnie bardziej do nauki niż przysłowiowa jedynka. Tak, w Czechach jedynka nadal jest najlepsza, a piątka najgorsza. Dziś oceny można poprawiać, zmieniać, ale co to za sens, przecież nikt nie pyta mnie o to, czy w gimnazjum (w Polsce liceum) miałam z chemii 4, czyli polską dwóję. Ważniejsze jest to, że nazwy kwasów i innych substancji pamiętam do dziś i mogę uczyć polskiego w firmie zajmującej się chemikaliami, a reszty zawsze można doszukać. Bo to, czego moim zdaniem powinno uczyć się w szkole, znajduje się między innymi poniżej: 
To tylko niektóre przydatne rzeczy, bardziej praktyczne w życiu. Ale według mnie powinno się uczyć budować relacje, radzić sobie w różnych sytuacjach życiowych i przede wszystkim uczyć się na przykładzie innych, np. spotykając się z ludźmi zwykłymi i niezwykłymi, którzy potrafią innych zapalić swym działaniem i dobrym przykładem.
Wiele innych spraw nie pasowało mi w szkole, ale jak to mówią moi przyjaciele, z ciebie byłby wspaniały dyrektor, tylko musiałabyś mieć wokół tak samo zapalonych ludzi, którzy dbają o dobro dziecka, a nie po ostatnim dzwonku pędzą do domu i mają wszystko gdzieś do następnego rana. Tylko, czy ja tego potrzebuję? Nauczyciel jest nauczycielem w jakiejkolwiek sytuacji, a funkcje są nie potrzebne, by człowiek się spełniał w zawodzie;)
Więc pomimo mych może gorzkich słów powyżej, życzę mym koleżankom i kolegom nauczycielom, aby ten rok był o niebo lepszy, ale jaki rzeczywiście będzie, zależy również od nich samych. Nikt nikogo nigdzie nie trzyma na siłę…Zawsze można w życiu coś zmienić i pójść swoją drogą, tak jak zrobiłam ja, czego nie żałuję.
Jestem obecnie samodzielnym lektorem, ale nie jestem sama. Nie jest łatwo, nigdy nie będzie, ale robię to, co umiem i lubię. Mam codzienne zebrania pod prysznicem z dyrektorem, nauczycielem i pracownikiem administracyjnym;) Ogarniam swój biznes, więc również uczę się codziennie;)
Znam i innych nauczycieli, którzy uczą dorosłych nie dlatego, że łatwiej, ale po to, by mieć ucznia zmotywowanego i partnera równego sobie. Nie ma sensu czymś się męczyć. Wielu polonistów z mego roku na studiach w Zielonej Górze wykonuje zupełnie odrębne zawody i też dobrze sobie radzą, a może i lepiej! Robią to, co kochają i w czym się czują jak ryby w wodzie. Brawo im za to!
Podsumowując: uczę dorosłych, młodzież i dzieci, tak jak chcą, to, czego chcą i kiedy chcą. Choć podstawą wszystkiego jest to- że CHCĄ! I to mnie motywuje;)
Dziękuję!
Nikdy neříkej nikdy, možná je to příliš samozřejmé, ale já jsem se přesvědčil, že přesně tohle rčení má bohužel smysl. Nikdy, ale opravdu nikdy jsem se nechtěl stát učitelem, spíš zpěvákem, novinářem nebo právníkem. Ale jak všichni víme, osud si s námi rád zahrává, nebo možná právě proto, abychom si uvědomili, že to, co v životě nejvíc nechceme – je přesně to, v čem nacházíme radost a uspokojení.
Protože mám maminku, která byla učitelkou, viděla jsem od malička, co toto povolání obnáší, a v jejím případě to bylo dokonce poslání. Nikdy jsem se nechtěla stát druhou Stasiou Bozowskou. Proto se moje představa o učitelské profesi v současnosti zužuje na výuku polštiny jako cizího jazyka. Žádné zbytečné dumání nad tím, proč se žáci neučí, proč je rodiče nepodporují, a hledání díry v celku. Takovou frustraci jsem přímo nezažila, možná proto, že jsem ve škole nepracovala dost dlouho, nebo možná proto, že učit se dá kdykoli a kdekoli, nejen sedět za katedrou.
Výsledkem výuky příkladem a dobrým slovem je “Naše třída”. Přestože jsem letos z učitelské pozice odešel, vztah se nedá vymazat, vzpomínám na naše výlety k moři, hodiny plné smíchu a rozhovory nad “kafíčkem” – symbolickým, samozřejmě;)
Jejich úsměvy i smutky mi navždy zůstanou v srdci, protože člověk ví, že kdyby se cokoli stalo, bude se na něj moci obrátit o radu nebo pomoc. Je to nepsané pravidlo přátelství mezi učitelem a žákem. Ne z vděčnosti, ale z důvěry. A ta, jak víme, je v dnešním světě tím nejcennějším, co nám může druhý člověk darovat. S ohledem na Darkova slova: “Přeji vám, moji milí žáci, vše nejlepší, protože jste mi dali důvod být hrdý a šťastný!
A vám všem, kteří čtete tato slova: najděte ve svém životě takového učitele, a to nejen v základním slova smyslu, který vám umožní létat s hlavou v oblacích, která je vaším motorem a oporou v kokpitu!
Z učitele se stávám lektorem, jako se larva mění v motýla;). Navzdory změně názvu mé profese mám stále na rtech heslo: “Mluvte se mnou polsky”. Touto sentencí jsem se řídil od útlého věku. Koneckonců jsem ji vysál z mateřského mléka. Není tedy divu, že jsi učitelem celý život, nejen chvíli…
AKTUALIZACE:
Proč jsem tedy před pěti lety odešla ze školy, přestože děti plakaly, rodiče nechápali mé rozhodnutí a já váhala? Protože mi nevyhovuje systém výuky jako takový. Člověk by neměl chodit do školy, aby se učil nazpaměť data, sedět pořád v lavici a nemít po škole žádný volný čas. Jako žákovi se mi to samotnému nelíbilo, takže jakýkoli jiný způsob výuky, jak získat pozornost učitele ke mně jako jednotlivci nebo skupině kamarádů, mě brzy povzbudil víc než ten pověstný. Ano, v Česku je jednička stále nejlepší a pětka nejhorší. V dnešní době se dají známky vylepšovat a měnit, ale k čemu to je, když se mě v budoucnu nikdo nezeptá na to, že jsem měl na střední škole (v Polsku na gymnáziu) z chemie čtyřku, což je polská dvojka. Důležitější je, že si dodnes pamatuji názvy kyselin a dalších látek a mohu učit polštinu v chemické firmě, a zbytek se dá vždycky zjistit. Protože to, co by se mělo ve škole učit, najdete na obrázku níže:
To jsou jen některé užitečné věci, které jsou v životě praktičtější než některé věci, které se děti učí ve škole. Ale podle mého názoru byste se měli naučit, jak budovat vztahy, jak řešit obtížné životní situace, a především se učit z příkladu druhých, například setkávat se s obyčejnými i neobyčejnými lidmi, kteří dokážou svými činy a dobrým příkladem zapálit ostatní.
Spousta dalších věcí mi ve škole neseděla, ale jak říkají moji kamarádi, byl by z vás skvělý ředitel, jen byste musel mít kolem sebe stejně zapálené lidi, kterým záleží na blahu dítěte, a ne po posledním zvonění spěchat domů a na všechno kašlat až do dalšího rána. Jen jestli to potřebuji? Učitel je učitelem v každé situaci a funkce nejsou potřeba k tomu, aby se člověk v této profesi realizoval;)
Takže i přes má možná hořká slova výše přeji kolegům učitelům, aby byl letošní rok o stupeň lepší, ale jaký vlastně bude, záleží i na nich. Nikdo nikoho nikde násilím nedrží… Vždycky můžete v životě něco změnit a jít si svou vlastní cestou, jako jsem to udělala já, čehož nelituji.
V současné době jsem samostatná lektorka, ale nejsem samá. Není to snadné a nikdy nebude, ale dělám to, co umím, a baví mě to. Denně mám sprchové porady s ředitelem, učiteli a administrativním personálem;). Své podnikání balím, takže se učím každý den;).
Znám i jiné učitele, kteří učí dospělé ne proto, že je to jednodušší, ale aby byl žák motivovaný a rovnocenný partner. Nemá smysl něco unavovat. Mnozí polonisté z mého ročníku na univerzitě v Zieloné Góře mají úplně jiné profese a daří se jim také, a možná ještě lépe! Dělají to, co je baví a v čem se cítí doma. Za to jim tleskám!
Shrnuto: učím dospělé, mladé lidi i děti, jak chtějí, co chtějí a kdy chtějí. Ale základem všeho je, že CHTĚJÍ! A to mě motivuje;)
Děkuji!